Zapomniane objawienie z Krakowa. 3 maja 1610 roku Maryja ogłosiła się Królową Polski

414 lat temu, w 1610 roku, Matka Boża miała po raz pierwszy nazwać się Królową Polski. Świadkiem objawienia w Krakowie był włoski jezuita Juliusz Mancinelli, który przybył do dawnej stolicy Rzeczypospolitej z Neapolu, aby modlić się za naród, który – jak usłyszał od Maryi – „pała do Niej osobliwą miłością”.

8 maja 1610 roku w Krakowie Matka Boża miała ogłosić się Królową Polski. Do objawienia doszło podczas Mszy Świętej w katedrze wawelskiej, celebrowanej przez włoskiego jezuity o. Juliusza Mancinellego, który przybył do Polski pieszo z Neapolu. Według świadectw, podczas modlitwy Maryja ukazała się mu w królewskiej postaci i wypowiedziała słowa:
„Ja jestem Królową Polski. Jestem Matką tego narodu, który jest Mi bardzo drogi, więc wstawiaj się do Mnie za nim i o pomyślność tej ziemi błagaj nieustannie, a Ja będę ci zawsze, tak jak teraz, miłościwą”.

Ojciec Juliusz Mancinelli (1537–1618) był wówczas znanym kaznodzieją i misjonarzem, cenionym za świętość życia, dar proroctwa i liczne nawrócenia. Był bliskim przyjacielem króla Zygmunta III Wazy, wielbicielem św. Stanisława Kostki i św. Stanisława biskupa oraz gorliwym orędownikiem Polski. Już dwa lata wcześniej, 14 sierpnia 1608 roku, modląc się w klasztorze Il Gesù Nuovo w Neapolu, miał pierwsze objawienie maryjne. Wówczas Maryja z Dzieciątkiem na ręku i w obecności św. Stanisława Kostki zapytała go:
„A czemu Mnie Królową Polski nie zowiesz? Ja to królestwo wielce umiłowałam i wielkie rzeczy dlań zamierzam, ponieważ osobliwą miłością ku Mnie pałają jego synowie.”

Po raz drugi w historii prezydent Krakowa patronem Marszu Równości. „Kraków Miastem Queerów Polskich”

O. Mancinelli przekazał treść objawienia swojemu współbratu, o. Mikołajowi Łęczyckiemu. Za jego pośrednictwem wieść dotarła do króla Zygmunta III Wazy, który wraz z jezuitami i ks. Piotrem Skargą rozpropagował tę wiadomość w Rzeczypospolitej. Entuzjazm w kraju był ogromny – Polacy przyjęli objawienie z wielką radością jako znak wybrania przez Maryję.

W 1610 roku o. Juliusz, mając 73 lata, wyruszył w pieszą pielgrzymkę do Polski, by zobaczyć kraj, który Maryja wybrała na swoje królestwo. W Krakowie spędził kilka dni, a jego obecność i objawienie maryjne stały się źródłem religijnego uniesienia mieszkańców miasta. Pamięć o pielgrzymie z Neapolu przetrwała długo, choć proces jego beatyfikacji został przerwany z powodu kasaty zakonu jezuitów.

Wydarzenia z lat 1608 i 1610 dały początek nowemu etapowi w rozwoju kultu Maryi jako Królowej Polski. Już w 1628 roku iglicę wieży kościoła Mariackiego w Krakowie zwieńczono pozłacaną koroną – jako pierwszy widoczny znak królowania Matki Bożej nad narodem. W kolejnych dekadach coraz częściej modlono się do Maryi jako Królowej Korony Polskiej.

W 1656 roku, w czasie potopu szwedzkiego, papież Aleksander VII odpowiedział polskim biskupom:
„Nie! Maryja was wyratuje! Toć to Polski Pani. Jej się poświęćcie, jej się ofiarujcie, ją ogłoście Królową, przecież Sama tego chciała.”

1 kwietnia 1656 roku król Jan Kazimierz w katedrze we Lwowie uroczyście ogłosił Maryję Królową Polski. W obecności nuncjusza papieskiego, biskupów i senatorów złożył śluby, w których zawierzył kraj opiece Matki Bożej. Po raz pierwszy publicznie padło wówczas wezwanie „Królowo Korony Polskiej” w Litanii Loretańskiej. Wierni z całej Rzeczypospolitej, w tym rycerze, mieszczanie i chłopi, padli na kolana, odmawiając modlitwę „Pod Twoją obronę”.

Objawienia o. Mancinellego, choć nie zostały oficjalnie uznane przez Kościół, wpłynęły na duchowość narodu i ukształtowały jeden z najważniejszych wymiarów polskiej pobożności maryjnej. Wspomnienie o wydarzeniu z 8 maja 1610 roku w Krakowie do dziś jest przywoływane jako pierwszy moment, w którym Maryja sama nazwała się Królową Polski.

Artykuł Zapomniane objawienie z Krakowa. 3 maja 1610 roku Maryja ogłosiła się Królową Polski pochodzi z serwisu KRKnews.