Znaleźć swoje “ja”

W świecie zdominowanym przez wyidealizowane obrazy medialne refleksja nad
społecznymi konstrukcjami ról płciowych staje się kluczowa dla zrozumienia
rzeczywistości, w której technologia, natura i ciało współistnieją w dynamicznym
napięciu. Stereotypowe schematy postrzegania, nieustannie utrwalane przez media,
przenikają różne formy ekspresji – wideo, sztuki performatywne, instalacje i grafikę –
tworząc intermedialny dialog wokół współczesnego kultu ciała.

Wystawa Marty Miaskowskiej “Semiotyka Obecności” w łódzkiej Galerii WY bada
zjawisko obecności w trzech perspektywach: kobiecości, środowiska (rozumianego
jako przestrzeń współistnienia człowieka i natury) oraz ich wzajemnych relacji w
kontekście technologii. Artystka konfrontuje widza z obrazem kobiecej tożsamości,
uwikłanej w narracje przemysłu beauty jako patriarchalny porządek tworzący
fałszywe kanony, mediów i technokratycznej wizji przyszłości.
Dekonstruuje ludzką figurę, sięgając po symbole i znaki definiujące
współczesne konstrukty rzeczywistości. Makijaż, strój kąpielowy, pończocha,
pocałunek, aerobik – artefakty i czynności, społecznie ulokowane w sferze
kobiecości, uwidaczniają mechanizmy opresyjności cielesnych wzorców.
Przekraczany jest indywidualny wymiar projektu – aranżuje dialog, przestrzeń
bezpieczną, w której możemy rozmawiać o nakładanych na nas standardach.
Społeczny gest pozyskiwania pończoch od znajomych kobiet oraz resztek z ich
produkcji do stworzenia instalacji staje się aktem redefinicji obecności, który zachęca
do namysłu nad współczesną kondycją człowieka w świecie ukształtowanym przez
media i technologie.

Praktyka twórcza ujawnia paradoksy współczesności, w której dążenie do
doskonałości odbywa się w cieniu kryzysu klimatycznego i zaniku organicznych
relacji ze światem naturalnym. Bezrefleksyjne udoskonalanie metod upiększania i
prezentowania się w przestrzeniach medialnych stawia człowieka ponad innymi
bytami, pozbawiając je podmiotowości. W pogoni za idealnym światem, w którym
problemy środowiskowe nie istnieją, niszczy ekosystem, a także, absorbując
szkodliwe dla organizmu substancje i żyjąc w przestrzeni systematycznie
degradowanej, szkodzi jemu samemu.
Praca na własnej cielesności, eksponuje własną obecność jako obiekt
refleksji. Poprzez autoobserwację dekonstruowane są złożone problemy
współczesności, wydobywając z nich kluczowe elementy i poddając je analizie w
obrębie różnych mediów – od materialnej matrycy obrazu po wirtualną
rzeczywistość, która stanowi symulację i rekonstrukcję przestrzeni. Eksplorowane są
granice między tym, co rzeczywiste, a tym, co wykreowane, ukazując dynamiczny
proces redefinicji obecności w erze cyfrowej. Jednocześnie artystka skupia się

także na własnym postrzeganiu siebie, przekraczaniu granic swojego
komfortu, wprowadzając widza do osobistej, wręcz intymnej przestrzeni.
Demonstruje fizyczny i psychiczny trud kryjący się za realizacjami: kąpiel w
zanieczyszczonej Wiśle, smarowanie się olejem z własnej kosiarki, czy pocałunek z
martwym kawałkiem mięsa, który ciągle posiada na sobie resztki krwi. Traktuje
swoje ciało w sposób eksperymentalny, zgłębiając specyfikę swojej cielesności w
kontekście problemów współczesnego świata.
Prace wideo (Aqua Aerobics, Olimakeup oraz Kiss), stanowiące główny element
projektu, operują silnym ładunkiem sensualnym angażującym widza w grę
kontrastów i napięć. Artystka zestawia pielęgnację skóry – wykorzystując gęste,
oleiste substancje ze świata mechaniki – z wizualną lekkością szklanych flakonów
zaprojektowanych ku utrzymaniu iluzji doskonałości. Z kolei fizyczna aktywność w
zanieczyszczonej rzece stołecznej metropolii obnaża sprzeczność między ideą
dbałości o ciało a rzeczywistością degradacji środowiska. Pytanie nie dotyczy już
skuteczności tych rytuałów, lecz ich znaczenia – zarówno w wymiarze społecznym,
jak i indywidualnym.

Miaskowska podejmuje krytyczną dekonstrukcję mechanizmów medialnych epoki
antropocenu, obnażając strategię konsumpcjonistycznych marek produkujących
obiekty dedykowane dla kobiet i ich zakorzenienie w schematach kulturowych.
Uwypukla figurę przemysłu, który definiuje to co jest akceptowalne i to co
akceptowalne nie jest, dając nam poczucie, że niedopasowanie do standardów
sprawi, że zostaniemy “odrzuceni” w procesie produkcji. Akcentuje przy tym proces
autopercepcji w świecie, w którym technologia nieustannie przekształca naturę,
jednocześnie negując konsekwencje ludzkiej działalności. Wykorzystanie technologii
VR w jednej z prac artystki pozwala na kontemplację tego jak postrzegana jest
nasza rzeczywista przestrzeń – poszukujemy alternatywy, w której nie ma skaz
(praca składa się z powielenia pomieszczenia galeryjnego, które jest “nakładane” na
realne) ale jednocześnie okazuje się jak sztuczna jest owa kreacja, gdyż w
rozwiązaniu tym poczucie immersji przerywane jest przez niedoskonałości
techniczne i ludzkiej umiejętności odróżniania świata od fikcji.
W ramach wystawy widz zostaje wprowadzony w intymną przestrzeń twórczości
artystki, w której granice między realnym a wykreowanym, prywatnym a publicznym,
cielesnym a technologicznym stale się zacierają. Prace Miaskowskiej nie dają
gotowych odpowiedzi, lecz prowokują do refleksji – nad tym, jak definiujemy
obecność w świecie cyfrowym, jak technologia wpływa na naszą tożsamość i jak
ciało funkcjonuje w tej rzeczywistości.

tekst Galeria WY

Wystawę dostępna 6 – 31.03.2025
więcej info pod: https://tiny.pl/v73-6w3b

The post Znaleźć swoje “ja” appeared first on Liberté!.