"Porządna amerykańska rodzina" to true crime z dodatkiem szmiry – recenzja serialu z Ellen Pompeo

Na Disney+ zadebiutowała „Porządna amerykańska rodzina”, serial true crime o głośnej sprawie Natalii Grace z Ellen Pompeo w jednej z głównych ról. Sprawdzamy, czy warto oglądać.

Seriali true crime, które nic nie wnoszą, jest zatrzęsienie, ale trzeba przyznać, że „Porządna amerykańska rodzina” przebija pod tym względem ogromną większość z nich, do tego stanowiąc przykład wyjątkowo koszmarnej, tabloidowej telewizji. Oglądanie tej ośmioodcinkowej produkcji Hulu (widziałam przedpremierowo całość), w Polsce dostępnej na Disney+, dosłownie sprawia fizyczny ból, zarówno ze względu na wyjątkową szmirowatość scenariusza, jak i brnięcie przez połowę odcinków w pokazywanie perspektywy tej strony sporu, o której już wiemy, że ohydnie kłamała.

Porządna amerykańska rodzina – o czym jest serial?

„Porządna amerykańska rodzina” to dzieło scenarzystki Katie Robbins („The Affair”), oparte na prawdziwej historii, ale mocno doprawionej fikcją w najbardziej niesmacznym wydaniu. Bohaterami jest małżeństwo Barnettów, Kristine (Ellen Pompeo, „Chirurdzy”) i Michael (Mark Duplass, „The Morning Show”). Para, znana w pewnych kręgach z pomagania dzieciom w spektrum autyzmu, adoptuje Natalię Grace (Imogen Faith Reid, „Shetland”), siedmioletnią dziewczynkę z karłowatością. Dzieciak, pochodzący z Ukrainy, szybko zaczyna sprawiać poważne kłopoty, a wychowywanie go obok trójki biologicznych synów staje się, jak twierdzą „rodzice”, wręcz niebezpieczne.

Małżeństwo, a przede wszystkim Kristine, bo to ona w tym domu nosi spodnie, zaczyna zastanawiać się, czy dziewczynka aby na pewno jest tym, za kogo się podaje. Pojawia się teoria, że tak naprawdę mamy do czynienia z osobą dorosłą i na dodatek socjopatką. Barnettowie zatrudniają kolejnych lekarzy, żeby potwierdzili, że mają rację, jednocześnie latami żyjąc w zaklętym kręgu przemocy – Natalia Grace dopuszcza się kolejnych wybryków, a przybrani rodzice coraz bardziej ją gnębią na różne sposoby. A oglądanie tego jest absolutnym horrorem, jako że serial nie oszczędza widzowi drastycznych obrazów i kładzie nacisk na najbardziej tabloidowe aspekty tej historii.

Porządna amerykańska rodzina – ile prawdy w true crime?

Jak to wszystko się skończy? No cóż, jeśli nie znacie historii Natalii Grace z innych źródeł, nietrudno jest to sprawdzić za pomocą dosłownie dwóch kliknięć. Trudno za to usprawiedliwić ścieżkę, którą podąża „Porządna amerykańska rodzina”, godzinami nurzając się w najbardziej szmirowatych wątkach, z lubością pokazując kolejne akty przemocy i bardzo długo każąc widzowi – oczywiście temu niezorientowanemu, a to pewnie jednak mniejszość – że rację mają w tym wszystkim ci, którzy ostatecznie jej nie mają. Bo nawet jeśli to są okropni ludzie, których aż chce się wysłać do jednego z uroczych hoteli sieci Biały Lotos, wszystko zdaje się przemawiać za ich wersją, prawda?

Za ich wersją przemawia zresztą już casting – w Natalię Grace wciela się aktorka, która za chwilę skończy 28 lat i w żadnym momencie nie wygląda na siedmiolatkę, co powoduje, że łatwiej jest uwierzyć Barnettom, w końcu wiemy, co widzimy. Podejście twórczyni trudno jest zrozumieć i usprawiedliwić, zwłaszcza biorąc pod uwagę, z jak głośną historią mamy do czynienia. Wszelkie próby oszukiwania czy może raczej zaskakiwania widza musiały spalić na panewce. A wydaje się, że właśnie w to celowano.

Jeśli słabo zna się tę historię, to owszem, pewne wątki mogą dziwić (np. jak można nie sprawdzić agencji adopcyjnej, zanim weźmie się dziecko, albo dlaczego Barnettowie po prostu nie oddali przybranej córki do sierocińca zamiast porzucić ją w okrutny sposób), ale prawdopodobnie nie te, w które celowała twórczyni, próbując zamienić historię Natalii Grace w jeden wielki tani szok. I kompletnie polegając po drodze.

Porządna amerykańska rodzina – czy warto oglądać serial?

„Porządna amerykańska rodzina”, wyraźnie podzielona na pół na perspektywę Barnettów (tylko po co?) i perspektywę Natalii Grace, to produkcja problematyczna, niepotrzebna i zupełnie nic nie wnosząca do sprawy. To też po prostu bezbrzeżnie zły serial, począwszy od scenariusza uparcie stawiającego na eksponowanie największej tandety, przez okropne, jednowymiarowe aktorstwo, zwłaszcza w wykonaniu Duplassa i Pompeo (pewnym światełkiem w tunelu pod każdym względem jest Christina Hendricks z „Mad Men” i jej postać, Cynthia, która debiutuje w 6. odcinku serialu), a skończywszy na tym, jak śmiertelnie nudny jest to seans. Tak, dobrze czytacie: nudny.

True crime od Hulu ma wiele grzechów, ale najgorsze jest w nim powolne tempo rozwoju fabuły i repetytywność. Kolejne akty przemocy fizycznej i psychicznej w takim nagromadzeniu, w jakim są tutaj serwowane, ani nie spełniają swojego zadania – nieważne, czy miało być nim puste szokowanie czy wciągnięcie widza – ani nie zachęcają do dalszego seansu. Zanim „Porządna amerykańska rodzina” zaczyna dochodzić do celu, czyli odkłamywania historii fatalnej adopcji, widz ma prawo poczuć się zniechęcony i uciec albo wręcz uznać, że ogląda jakąś dziwną wersję, w której to jednak Barnettowie mają rację. A w tym wszystkim serialowi brakuje subtelności, zniuansowania i prawdziwych emocji, czyli tego, co stanowi podstawę dobrej telewizji.

Jeśli opis serialu was zaciekawił, a przy tym nie znacie sprawy za dobrze, zamiast oglądać „Porządną amerykańską rodzinę” wybierzcie dokument „Dziecko czy oszustka: Przypadek Natalii Grace” – też stawiający raczej na kontrowersje niż porządne, uczciwe opowiedzenie historii dziewczynki, ale przynajmniej bez dodatku tandetnej fikcji.

Porządna amerykańska rodzina – odcinki w środy na Disney+

The post "Porządna amerykańska rodzina" to true crime z dodatkiem szmiry – recenzja serialu z Ellen Pompeo appeared first on Serialowa.