Francisco Pizarro zapisał się w historii jako ten, który doprowadził do upadku państwa Inków

Spis treści: Syn chłopki i oficera Francisco Pizarro wyrusza na podbój Nowego Świata Podział w państwie Inków Siła podstępu połączona z siłą ognia Egzekucja władcy Inków Śmierć konkwistadora Przełom XV i XVI stulecia – czas wielkich odkryć geograficznych – ma swoje jasne i ciemne strony. To właśnie dzięki podróżom pierwszych odkrywców Europejczycy poznali i skolonizowali Nowy Świat. Z drugiej strony, zdobywanie nowych ziem było nieodłącznie związane z rzezią autochtonów na podbijanych obszarach. Nawet współcześnie nie brakuje głosów, że wyprawy odkrywców były motywowane przede wszystkim chęcią grabieży naturalnych dóbr. Jednym z bohaterów (lub „bohaterów”) tego okresu był Francisco Pizarro. Syn chłopki i oficera Kim był Francisco Pizarro? Przyszły konkwistador urodził się około 1471 roku (należy wspomnieć, że niektóre źródła wymieniają rok 1474, 1475 lub 1478), w hiszpańskim mieście Trujillo. O wczesnych latach jego życia wiadomo niewiele. Był nieślubnym synem pochodzącej z prostej rodziny chłopskiej Franciski González Mateos i kapitana hiszpańskiej armii Gonzalo Pizarro Rodrigueza. Wychowaniem chłopca zajęła się matka. Nie dbała o wykształcenie syna. Młodzieniec całymi dniami doglądał żywego inwentarza, przez co wyrósł na analfabetę (najprawdopodobniej także w dorosłym życiu nie nauczył się czytać i pisać). Osoba z jego pozycją społeczną nie miała zbyt wielu możliwości zrobienia kariery. Właściwie jedyną dostępną opcją było dla niego wyruszyć za ocean. Francisco Pizarro wyrusza na podbój Nowego Świata W 1508 roku Pizarro dołączył do Alonso de Hojeda w wyprawie do Nowego świata, ale ekspedycja zakończyła się niepowodzeniem. Udało się im założyć osadę San Sebastián de Urabá, ale pod naporem przeważających sił tubylców na początku 1510 roku przywódca ekspedycji musiał wyruszyć do Santo Domingo, by sprowadzić posiłki i zaopatrzenie. Ślad po nim zaginął i po 50 dniach Pizarro podjął decyzję, że wraz z ocalałymi uda się w tym samym kierunku. W Panamie połączył siły z Diego de Almagro. Doszły ich wieści o sukcesach Hernána Cortésa, co tylko podsyciło w nich pragnienie zdobycia wielkiego bogactwa. W latach 1524–1526 wspólnie odbyli dwie ekspedycje wzdłuż zachodniego wybrzeża Ameryki Południowej. Obie wyprawy zakończyły się niepowodzeniem. Jednak podczas drugiej trafili do inkaskiego miasta Tumbes. Tam Pizarro usłyszał o wielkim władcy w górach, co tylko utwierdziło konkwistadora w przekonaniu, że istniej inne niż azteckie imperium, w którym „wznoszą się złote góry”. Powrót do Europy i trzecia wyprawa konkwistadora Francisco Pizarro wrócił do Hiszpanii, by osobiście przekazać królowi te wieści. Karol I zgodził się na kolejną wyprawę, upoważnił go do podbicia państwa Inków i przyznał mu gubernatorstwo na zdobytych ziemiach. W 1530 roku z Sanlúcar wyruszyły trzy okręty, na pokładzie których znajdowało się 180 mężczyzn i 40 koni. Wraz z Francisco do Ameryki Południowej wyruszyli jego czterej bracia: Gonzalo, Hernando, Juan i Francisco Martín de Alcántara. Ekspedycja dotarła do wybrzeża dzisiejszego Ekwadoru, a w 1532 roku udała się Tumbes. Tam przekonali się, że w imperium Inków zapanował potężny kryzys. Podział w państwie Inków Gdy konkwistador przebywał w Europie, zmarł inkaski władca Huayna Capac. Przed śmiercią podzielił imperium między synów, co sprowokowało bratobójczą walkę. Starszy z braci, Huáscar, władał w Cuzco. Młodszy Atahualpa sprawował kontrolę nad Quito na północy. Popierali go nieprzychylni Huáscarowi dowódcy wojsk: Quisquis, Chalcuchima i Rumiñahui. Zwolennicy Huáscara i Atahualpy walczyli ze sobą w całym imperium. W drugiej połowie 1532 roku Quisquis ze swoimi ludźmi rozgromił wrogie siły i wziął przywódcę do niewoli. To był koniec wojny domowej, ale państwo znajdowało się w rozsypce. Siła podstępu połączona z siłą ognia Mimo że Pizarro dysponował garstką ludzi, przybył do Ameryki Południowej w dogodnym momencie. Atahualpa zignorował zagrożenie i pozwolił Hiszpanom przemieszczać się w głąb państwa. 15 listopada 1532 roku konkwistadorzy dotarli do Cajamarki. Stamtąd Pizarro wysłał delegację do inkaskiego władcy, a ten zgodził się na spotkanie. Najeźdźca nie zamierzał zawrzeć pokoju z tubylcami. Wiedział o miażdżącej przewadze wroga, więc ukrył swoich ludzi na dogodnych pozycjach, a sam udał się na spotkanie, dysponując tylko gwardią przyboczną. Spotkali się 16 listopada. Kapelan Vicente de Valverde próbował narzucić Atahualpie chrześcijaństwo, ale ten ani myślał zostać poddanym najeźdźców. Wtedy hiszpańskie oddziały rozpoczęły ostrzał z armat. Inkowie wcześniej nie widzieli tak potężnej broni. Zaczęli uciekać w popłochu. Nieliczni bronili władcy, ale nie mieli szans na wygraną. Król został pojmany. Egzekucja władcy Inków Hiszpanie zgodzili się uwolnić Atahualpę, jeżeli ten wypełni złotem komnatę, w której go przetrzymywano. Z całego państwa zaczęły napływać bogactwa. Konkwistadorzy nie mieli jednak zamiaru dotrzymać obietnicy. Urządzili proces, w którym oskarżyli inkaskiego króla o bunt i zabójstwo brata. Został skazany na śmierć przez spalenie na stosie, co w tradycji Inków było równoznaczne z wiecznym potępieniem. Żeby uniknąć przerażającego losu, Atahualpa zgodził się przyjąć chrześcijaństwo. Nie uniknął jednak śmierci. Latem 1533 roku został uduszony. Śmierć konkwistadora Po śmierci króla, kolejne inkaskie miasta padały łupem Hiszpanów. Im więcej posiadali, ty zachłanniejsi się stawali i to właśnie zachłanność okazała się problemem. Pizarro i jego brat wdali się w spór o władzę z de Almagro. Ten w 1537 roku przejął kontrolę nad Cuzco. Rok później odziały, którymi dowodził Hernando Pizarro zmierzyły się z de Almagro pod Salinas. Zwyciężył młodszy brat Francisco. To jednak nie zakończyło walk. Cztery lata później Francisco Pizarro zginął w Limie z rąk zwolenników straconego de Almagro. Nasz autor