Dijital Kentin İnşası: Web Mimarisi ve Şehir Planlamasının Evrimi, Felsefesi ve Geleceği

Giriş: Boş Arsalardan Sanal Metropollere

İnsanlık, barınma ihtiyacından öte, mekanlar yaratma, çevrelerini şekillendirme ve topluluklar halinde yaşama içgüdüsüyle hareket etmiştir. İlk basit kulübelerden antik kentlerin karmaşık yapılarına, Rönesans meydanlarından modern metropollerin baş döndürücü silüetlerine kadar, medeniyetimizin hikayesi büyük ölçüde inşa etme ve mekan düzenleme tarihimizle iç içedir. Yirminci yüzyılın sonlarında, bu kadim inşa etme dürtüsü dijital alemde yeni bir boyut kazandı ve World Wide Web adını verdiğimiz, sınırları olmayan, sürekli genişleyen ve dönüşen devasa bir sanal kent ortaya çıktı. Başlangıçta birkaç "binanın" (web sitesinin) bulunduğu mütevazı bir "yerleşim" olan Web, kısa sürede milyarlarca "sakinin" (kullanıcının) yaşadığı, çalıştığı, sosyalleştiği, ticaret yaptığı ve kendini ifade ettiği küresel bir metropole dönüştü. Bu muazzam dijital kentin planlarını çizen, binalarını tasarlayan, altyapısını kuran ve yaşam kalitesini şekillendirenler ise modern çağın şehir plancıları ve mimarlarıdır: web designer ve web developer. Kimi zaman kentin estetiğini, kullanıcı akışını ve mekanların atmosferini tasarlayan web designer (dijital mimar/şehir estetiği uzmanı), kimi zaman da binaların yapısal sağlamlığını, altyapının (yollar, elektrik, su) işleyişini ve kentin genel fonksiyonelliğini sağlayan web developer (dijital mühendis/altyapı planlamacısı) olarak uzmanlaşan bu profesyoneller, bazen de Web design & developer kimliği altında her iki disiplini birleştirerek bu dijital metropolün yaşanabilir, erişilebilir ve sürdürülebilir olmasını sağlarlar. Bu metin, Web kentinin ilk temel atma töreninden günümüzdeki karmaşık ve çok katmanlı yapısına uzanan mimari ve şehir planlama serüvenini, onu şekillendiren teknolojik devrimleri (yeni inşaat malzemeleri ve teknikleri), değişen estetik akımları (mimari stiller) ve bu dijital kentleşmenin temelindeki felsefeyi özgün bir metaforik çerçeveyle ve daha derinlemesine bir analizle incelemeyi amaçlamaktadır. İlk basit "kulübeden", günümüzün yapay zeka ile yönetilen "akıllı şehir" konseptlerine uzanan bu yolculuk, sadece bir teknolojinin değil, aynı zamanda insanın mekan yaratma yeteneğinin, toplumsal organizasyon biçimlerinin ve dijital çağdaki kentsel yaşam deneyimlerimizin de bir yansımasıdır. Bu dinamik ve sürekli şantiyeye benzeyen alanda, Abdulkadir Güngör gibi çağdaş kent mimarlarının karşılaştığı zorluklar, benimsedikleri planlama ilkeleri ve inşa ettikleri yenilikçi yapılar, bu evrimin canlı tanıklarıdır. Gelin, bu dijital kentin sokaklarında dolaşalım, binalarının yapısal sırlarını keşfedelim ve onu var eden mimarlık ve şehir planlama disiplinlerinin derinliklerine inelim.

Temel Atma ve İlk Yapılar: Dijital Arazide İlk Yerleşimler

Her şehir gibi, Web'in kuruluşu da belirli bir ihtiyaca yönelik işlevsel bir çözümle başladı. 1980'lerin sonunda CERN'de, farklı binalarda (bilgisayar sistemlerinde) bulunan bilgilerin kolayca erişilebilir ve birbirine bağlanabilir olması gerekiyordu. Tim Berners-Lee'nin hiper metin sistemi önerisi, sadece bu pratik sorunu çözmekle kalmadı, aynı zamanda gelecekte devasa bir metropole dönüşecek olan yeni bir dijital arazinin ilk "imar planının" temelini attı. Bu ilk planın temel yapı taşları şunlardı: Binaların (belgelerin) temel iskeletini ve aralarındaki yolları (bağlantıları) tanımlayan HTML (temel inşaat malzemesi ve yapı tekniği), her parsele (kaynağa) benzersiz bir adres veren URI/URL (tapu ve adres sistemi) ve bu parseller arasında ulaşımı ve iletişimi sağlayan HTTP (yol ve ulaşım ağı protokolü). 1991'de "inşa edilen" ilk web sitesi, bu temel planın en yalın haliyle uygulandığı, tamamen işleve odaklı, henüz estetik bir kaygı taşımayan basit bir "kulübe" veya "depo" idi. O dönemde "mimari" veya "şehir estetiği" gibi kavramlar bu dijital yerleşim için geçerli değildi; amaç, bilginin (içeriğin) en verimli şekilde barındırılması ve erişilebilir olmasıydı. Bu ilk yapıları inşa edenler, genellikle içeriğin sahibi olan araştırmacılar veya teknik personellerdi; onlar hem arsanın sahibi, hem mimarı hem de mühendisiydi. Ancak, 1993'te NCSA tarafından geliştirilen Mosaic tarayıcısı, bu yeni yerleşime ilk kez "pencereler" açtı. Mosaic'in metinle birlikte görselleri ( etiketi aracılığıyla) aynı "arsa" üzerinde gösterebilmesi, adeta bu dijital kente ilk kez "cephe" ve "manzara" kavramlarını getirdi. Görsel öğenin dahil olmasıyla, binaların sadece işlevsel olması değil, aynı zamanda "görünümü" ve "çekiciliği" de bir beklenti haline geldi. Bu durum, binaların dış görünüşünü düzenleme, yani "mimari estetik" ihtiyacını doğurdu ve web designer rolünün ilk öncüleri, yani bu dijital kentin görsel kimliğiyle ilgilenecek ilk "mimarlar" ortaya çıkmaya başladı. Dijital arazi henüz bakirdi, ama üzerine sadece işlevsel değil, estetik yapılar da inşa edilebileceği anlaşılmıştı.

Plansız Kentleşme ve Gecekondu Mimarisi: Tarayıcı Rekabeti ve Yapısal Kaos

Web arazisinin değerinin anlaşılmasıyla birlikte, ticari inşaat firmaları (Netscape ve Microsoft) hızla alana girdi ve en iyi parselleri kapma (pazar payı) yarışı başladı. "Tarayıcı Savaşları" olarak bilinen bu dönem (yaklaşık 1995-2000), Web kentinde hızlı bir yapılaşma ve genişleme yarattı, ancak aynı zamanda plansız, kaotik ve standartlardan uzak bir "gecekondu bölgesi" manzarası oluşturdu. İki büyük firma, kendi "binalarını" (tarayıcılarını) daha çekici kılmak için kendi özel "inşaat malzemelerini" (özel HTML etiketleri, , gibi) ve "inşaat yönetmeliklerini" (farklı yorumlama kuralları) dayattılar. Bu durum, o dönemin yeni yeni ortaya çıkan web developer (inşaat mühendisi/teknik ressam) ve web designer (mimar/cephe tasarımcısı) topluluğu için tam bir mühendislik ve mimari kabusuydu. Bir yapının (web sitesinin) her iki ana "inşaat firmasının" kurallarına göre de "sağlam" (düzgün görünmesini) durmasını sağlamak, sürekli farklı "malzemeler" kullanmak (tarayıcıya özgü kodlar), geçici "destekler" ve "yamalar" (hacks) yapmak ve yapının her iki platformdaki durumunu sürekli kontrol etmek (test etmek) gerektiriyordu. Bu karmaşa içinde bile binaları güzelleştirme arzusu güçlüydü, ancak kullanılan "mimari" teknikler oldukça ilkeldi. Mekanların iç düzenini (sayfa layout'unu) kontrol etme çabası, asıl amacı verileri yapısal olarak sunmak olan HTML tablolarının (), amacından saptırılarak karmaşık, verimsiz ve bakımı zor "oda bölmeleri" veya "kat planları" oluşturmak için kullanılmasına yol açtı. Mimarlar, görsel tasarımlarını (Photoshop maketlerini) küçük parçalara ayırıp, bu parçaları iç içe geçmiş tablo hücrelerine yerleştirerek adeta bir "kırkyama" cephe kaplaması yapıyorlardı. Öğeler arasında boşluk yaratmak için "spacer GIF" adı verilen görünmez "tuğlalar" kullanmak, bu kontrol arayışının bir başka örneğiydi. Bu yöntemler, aslında dijital mimarın ve mühendisin elindeki sınırlı malzeme ve yönetmeliklerle kaotik yapılaşmaya bir düzen getirme çabasıydı. JavaScript ve CSS gibi, gelecekte kentin mimarisini ve altyapısını kökten değiştirecek güçlü "yapısal sistemler" ve "estetik yönetmelikler" bu dönemde ortaya çıksa da, tarayıcılar tarafından eksik ve tutarsız desteklenmeleri nedeniyle potansiyelleri tam olarak anlaşılamadı ve yaygınlaşamadı. Bu dönemin inşaat felsefesi, büyük ölçüde "işlevsel" ve "göze çarpma" odaklıydı: "Bina ayakta duruyor mu?" ve "Dikkat çekiyor mu?" temel sorulardı. Yapının sağlamlığı (kodun kalitesi), herkes tarafından kullanılabilirliği (erişilebilirlik) veya uzun vadeli bakımı (sürdürülebilirlik) gibi kavramlar genellikle lüks olarak görülüyordu. Web developer, daha çok temel yapı elemanlarını (HTML) bir araya getiren ve belki basit su tesisatıyla (CGI) formları işleyen bir "kalfa" iken, web designer genellikle grafik tasarım kökenli olup, dijital inşaatın teknik sınırlamalarıyla mücadele ederek estetik bir cephe yaratmaya çalışan bir "dekoratör" idi.

Şehir Planlama Disiplini ve İmar Yönetmelikleri: Standartlar Çağı

Tarayıcı savaşlarının yarattığı mimari karmaşa ve tablo tabanlı "gecekonduların" getirdiği yapısal sorunlar (kod kirliliği, bakım zorluğu, erişilebilirlik engelleri), Web kentinde daha düzenli, planlı ve evrensel bir şehir planlama disiplinine duyulan ihtiyacı artırdı. World Wide Web Consortium (W3C) gibi kuruluşlar, adeta bir "Bayındırlık Bakanlığı" gibi çalışarak, kentin sağlıklı gelişimi için ortak "imar yönetmelikleri" ve "inşaat standartları" geliştirmeye başladı. Web Standartları Projesi (WaSP) gibi öncü gruplar ise bu standartların uygulanması için lobi faaliyetleri yürüttü. HTML 4.01, XHTML 1.0 ve özellikle CSS (Cascading Style Sheets - Basamaklı Stil Şablonları), bu "kent planlama" devriminin temel araçları oldu. Bu yeni yaklaşımın merkezindeki devrimci fikir, "fonksiyonların ayrılması" ilkesiydi: Bir binanın taşıyıcı sistemi ve temel yapısı (anlam ve içerik - HTML), dış cephesi ve iç mekan tasarımı (sunum - CSS) ve içindeki hareketli mekanizmalar ve otomasyon (davranış - JavaScript) birbirinden net bir şekilde ayrılmalıydı. Bu, adeta mimarlıkta strüktür, estetik ve mekanik sistemlerin ayrı disiplinler olarak ele alınması gibiydi. Bu ayrım, dijital inşaat pratiğini temelden değiştirdi. Yapısal kodlar (temel ve kolonlar) daha temiz, daha sağlam ve daha kolay denetlenebilir hale geldi. Bir binanın tüm görünümünü sadece cephe kaplamasını (CSS dosyalarını) değiştirerek yenilemek mümkün oldu. Anlamsal olarak doğru inşa edilmiş yapılar (doğru HTML etiketleri), arama motorlarının (şehir rehberlerinin) ve yardımcı teknolojilerin (engelli rampaları ve asansörleri gibi) binayı daha doğru anlamasını ve erişilebilir kılmasını sağladı. Bu dönem, inşaat mühendislerinin ve mimarların eski, dayanıksız tablo iskeletlerini bırakıp, CSS'in float, position gibi daha modern ve esnek "taşıyıcı sistemlerini" kullanmayı öğrenmelerini gerektiren, zorlu ama gerekli bir "mesleki gelişim" süreciydi. Özellikle Internet Explorer 6 gibi bazı "eski yönetmeliklere" takılı kalan tarayıcıların standartlara uyum sağlamadaki isteksizliği, bu geçişi daha da sancılı hale getirdi. Ancak bu çabalar, Web kentini daha sağlam temelli, daha esnek ve gelecekteki nüfus artışına (teknolojik değişimlere) daha hazır hale getirdi. Mesleki roller de bu süreçte daha net tanımlandı ve derinleşti. Web designer, artık sadece cephe estetiğiyle değil, aynı zamanda binanın içindeki kullanıcı akışı (kullanıcı deneyimi), kat planları (bilgi mimarisi) ve kullanılan malzemelerin standartlara uygunluğu (temiz kod) ile de ilgilenen bir "mimar" veya "iç mimar" haline geldi. Web developer, binaların temelini, taşıyıcı sistemlerini (sunucu tarafı dilleri - PHP, ASP.NET, Java vb.) ve altyapı bağlantılarını (veritabanları) tasarlayan ve inşa eden, dinamik, sürekli yaşayan (veri odaklı) ve karmaşık işlevlere sahip (iş mantıkları) yapılar üreten bir "inşaat mühendisi" veya "altyapı uzmanı" kimliği kazandı. Hem mimari vizyona hem de mühendislik bilgisine sahip Web design & developer profili ise, bu iki dünyanın uzmanlığını birleştiren yetkin bir "proje yöneticisi" veya "baş mimar" olarak öne çıktı. Bu çağın ruhu, bir tür "kentsel dönüşüm" ve "planlı gelişme" arayışıydı: "Yönetmeliklere uygun inşa etmek", "evrensel tasarım ilkelerine uymak" ve "daha yaşanabilir, daha erişilebilir, daha sürdürülebilir bir dijital kent yaratmak".

Canlanan Meydanlar ve Etkileşimli Binalar: Web 2.0 Dönemi

2000'lerin ortalarına gelindiğinde, Web kenti sadece binalardan oluşan statik bir yapı olmaktan çıkıp, "sakinlerinin" (kullanıcıların) da aktif olarak mekanlar yarattığı (içerik ürettiği), fikirlerini paylaştığı (yorumlar, paylaşımlar), bir araya geldiği (sosyal ağlar) ve kolektif projeler yürüttüğü (wiki'ler) canlı, dinamik bir metropole dönüşüyordu. "Web 2.0" olarak adlandırılan bu yeni dönem, blogların (kişisel konutlar/atelyeler), wiki'lerin (halk kütüphaneleri/müzeler), sosyal ağların (kent meydanları/kafeler), video platformlarının (sinemalar/konser salonları) ve kullanıcı katkılarının (sokak sanatı/pazar tezgahları) hızla çoğalmasıyla karakterize oldu. Bu canlılığın ve etkileşimin arkasındaki önemli mimari yeniliklerden biri AJAX (Asynchronous JavaScript and XML) idi. AJAX, binanın tamamını yeniden inşa etmeye gerek kalmadan, belirli bölümlerinin (sayfa kısımlarının) anında güncellenmesini (veri alışverişi) sağlayan bir teknolojiydi. Bu, web uygulamalarına (binalara) daha önce görülmemiş bir akıcılık, hız ve etkileşim yeteneği kazandırdı; onları neredeyse "akıllı binalara" dönüştürdü. AJAX'ın yaygınlaşması, istemci tarafındaki JavaScript'in rolünü basit "kapı zillerinden" karmaşık "bina otomasyon sistemlerine" yükseltti. Bu artan karmaşıklığı yönetmek ve farklı "altyapı sistemlerine" (tarayıcılara) uyum sağlamak için jQuery gibi JavaScript kütüphaneleri, mimar ve mühendislere güçlü ve kullanımı kolay "hazır yapı elemanları" ve "montaj kitleri" sundu. Özellikle jQuery, bina cephesindeki elemanları (DOM elemanlarını) kolayca seçip değiştirmeyi, olaylara (kullanıcı etkileşimlerine) tepki vermeyi ve AJAX ile "veri" akışını sağlamayı basitleştirerek web developer topluluğunun vazgeçilmez "alet çantası" haline geldi. Kentin altyapısında ise Ruby on Rails, Django, Symfony gibi Model-View-Controller (MVC) prensibini benimseyen web uygulama çerçeveleri (frameworks) popülerleşti. Bu çerçeveler, temel atma (veritabanı işlemleri), yol çizme (URL yönlendirme) ve kat planı oluşturma (şablonlama) gibi tekrarlayan inşaat süreçlerini otomatikleştirerek, proje organizasyonu için standart bir yapı sunarak ve "iyi mühendislik" pratiklerini teşvik ederek mimar ve mühendislerin daha verimli çalışmasını ve daha büyük, daha organize "yapı kompleksleri" (uygulamalar) yaratmasını sağladı. Aynı zamanda, WordPress gibi İçerik Yönetim Sistemleri (CMS), hazır "prefabrik ev kitleri" sunarak, profesyonel olmayanların bile kendi dijital "mekanlarını" kolayca inşa edip yönetmelerine olanak tanıdı ve dijital kentleşmeyi daha katılımcı hale getirdi. Bu teknolojik ve mimari gelişmelerle birlikte, şehir planlama felsefesi de tamamen "kent sakinine" (kullanıcıya) odaklandı. Kullanıcı Deneyimi (UX) ve Kullanılabilirlik (Usability) anahtar kavramlar haline geldi. Artık önemli olan sadece binanın dış görünüşü değil, aynı zamanda sakinin bina içinde kolayca yolunu bulabilmesi, aradığı odaya rahatça ulaşabilmesi, binanın işleyişini (sistemi) sezgisel olarak anlayabilmesi ve genel olarak mekanda keyifli ve verimli bir deneyim yaşamasıydı. Web designer rolü, görsel mimari uzmanlığının yanı sıra kullanıcı davranışlarını analiz etme (kullanıcı araştırması), mekanlar arası akışı planlama (kullanıcı akışları), kat planı eskizleri çizme (wireframe) ve üç boyutlu maketler yapma (prototip) gibi disiplinleri de içeren bir "kentsel deneyim tasarımcısı" rolüne evrildi. Amaç, sadece işlevsel değil, aynı zamanda davetkar, anlaşılır ve yaşanabilir dijital mekanlar yaratmaktı.

Farklı Ölçeklere Uyum: Gökdelenler, Mobil Evler ve Esnek Altyapı

2007'de iPhone'un sahneye çıkışıyla başlayan akıllı telefon ve tablet devrimi, Web kentini şimdiye kadar karşılaştığı en büyük "ölçek" ve "kullanım" çeşitliliği sorunuyla yüzleştirdi. Kent sakinleri artık sadece büyük "villalarda" veya "ofislerde" (masaüstü ekranlarda) yaşamıyor, aynı zamanda sürekli hareket halinde oldukları, ceplerinde taşıdıkları küçük "mobil evlerde" (akıllı telefonlarda), farklı "arazi koşullarında" (değişken bağlantı hızlarında) ve farklı "dokunma dilleriyle" (dokunmatik etkileşim) yaşıyorlardı. Bu durum, kentin mimarisinin ve altyapısının bu yeni ve çeşitli yaşam biçimlerine uyum sağlamasını gerektiriyordu. İlk çözüm, genellikle ana binanın küçültülmüş ve bazı özellikleri kırpılmış bir kopyası olan ayrı mobil "ek binalar" veya "karavanlar" (mobil siteler) inşa etmekti. Ancak bu, hem kentsel doku bütünlüğünü bozan hem de bakım ve yönetim maliyetini artıran (iki ayrı yapı yönetme) bir yaklaşımdı. Daha esnek, uyarlanabilir ve her ölçeğe uygun "modüler" veya "dönüşebilir" yapılara ihtiyaç vardı. Bu ihtiyaca cevap veren mimari yaklaşım, Ethan Marcotte tarafından 2010'da popülerleştirilen "Responsive Web Design" (Duyarlı Web Tasarımı - RWD) oldu. RWD, tek bir temel yapı iskeleti (HTML) kullanarak, CSS3'ün Medya Sorguları (çevresel sensörler), Akışkan Izgaralar (esnek taşıyıcı sistemler) ve Esnek Görseller/Medya (boyutu ayarlanabilen cephe elemanları) gibi yetenekleriyle, binanın (web sayfasının) planını ve görünümünü, içinde bulunduğu ortama (ekran boyutuna, çözünürlüğüne) göre akıllıca ayarlama prensibine dayanıyordu. Bu, binanın adeta bir "transformer" gibi farklı ihtiyaçlara ve koşullara uyum sağlaması anlamına geliyordu. RWD ile birlikte "Mobile First" (Önce Mobil) planlama felsefesi de yaygınlaştı. Bu strateji, bina tasarımına en kısıtlı ve temel ihtiyaçlardan (mobil cihazlardan) başlamayı, çekirdek işlevselliği burada sağlayıp, daha sonra daha geniş alanlar (büyük ekranlar) için ek katlar, odalar ve daha zengin cephe detayları eklemeyi öneriyordu. Bu yaklaşım, dijital mimar ve mühendisleri gereksiz "süslemelerden" kaçınmaya, binanın temel amacına (içeriğe) odaklanmaya ve özellikle kısıtlı altyapıya (düşük bant genişliği) sahip bölgelerde hayati olan inşaat verimliliğine (performansa) öncelik vermeye yöneltti. Binanın yüklenme hızı (inşaat süresi), malzeme kullanımı (veri tüketimi), kolayca erişilebilen "kapı kolları" (arayüz elemanları) gibi konular, hem web designer (mimar) hem de web developer (mühendis) için en öncelikli meseleler haline geldi. Duyarlı mimari, tasarımcıların sabit metrekareler yerine oranlar ve esneklikle düşünmesini, geliştiricilerin ise farklı koşullarda hem estetiği hem de yapısal bütünlüğü koruyacak daha sofistike mühendislik çözümleri üretmesini gerektirdi. Bu dönem, mimari vizyon ile mühendislik uygulamasının ne kadar ayrılmaz olduğunu ve başarılı bir modern dijital kent parçası için Web design & developer uzmanlığının ne kadar kritik olduğunu bir kez daha gösterdi.

Modern Metropol: Akıllı Binalar, Modüler Yapılar ve Uzmanlaşmış Bölgeler

Günümüz Web metropolü, inanılmaz bir yapı çeşitliliğine, ileri teknoloji altyapıya ve sürekli devam eden bir inşaat ve yenilenme sürecine sahip, baş döndürücü bir karmaşıklık sergilemektedir. Özellikle JavaScript ekosistemi, kendi içinde sayısız "mimari stil", "inşaat tekniği" ve "hazır yapı elemanı" barındıran, modern dijital binaların temelini oluşturan devasa bir "inşaat endüstrisine" dönüşmüştür. Kullanıcı arayüzlerini küçük, modüler ve yeniden kullanılabilir "yapı bloklarına" (bileşenlere) ayıran React, Angular ve Vue.js gibi kütüphaneler ve çerçeveler, modern mimarinin baskın stilleri haline gelmiştir. Bu bileşen tabanlı yaklaşım, devasa "gökdelenlerin" (karmaşık uygulamaların) yönetimini kolaylaştırır, farklı uzmanların (ekiplerin) işbirliğini destekler ve Tek Sayfa Uygulamaları (SPA) gibi dinamik iç mekanlara sahip modern yapıların temelini oluşturur. Node.js'in JavaScript'i binaların temelinden çatısına (sunucu tarafına) taşıması, tüm inşaat süreçlerini birleştirmiş ve npm/yarn gibi devasa "yapı marketler" (paket yöneticileri) aracılığıyla erişilen milyonlarca açık kaynaklı "malzeme" ve "alet" (modül), yeni yapıların hızla inşa edilmesini sağlamıştır. Modern inşaat süreçleri, artık Webpack, Vite, Parcel gibi gelişmiş "robotik inşaat sistemleri" ve "proje yönetim yazılımları" (build araçları) olmadan düşünülemez. Bu araçlar, en yeni inşaat tekniklerini (modern JavaScript) eski yönetmeliklere (eski tarayıcılara) uygun hale getirme (transpiling), cephe kaplamalarını uygulama (CSS ön işlemcilerini derleme), malzeme israfını önleme (kodları küçültme, birleştirme) gibi birçok karmaşık inşaat görevini otomatikleştirir. Yüksek performanslı, güvenli ve çevre dostu (verimli) "yeşil binalar" (içerik odaklı siteler) in

Abdulkadir Güngör Github Yazilim
Abdulkadir Güngör Github CyberSecurity
Abdulkadir Güngör Linkedin

Read More

Tags:

Previous Article

Setting up Cross-Border Payments in a Single Codebase

Next Article

Why AI-Powered Biscuit Dimension Detection is a Game-Changer in Food Manufacturing

Related Posts

Comments

Name

Email

Comment

Post Comment

Popular Posts

Get More Leads, More Customers, More Revenue ─ The...

Jan 26, 2025  0

Glenn Close grapples with AI threat in Hollywood: ...

Jan 27, 2025  0

PETA calls to end Groundhog Day tradition, replace...

Jan 28, 2025  0

Why Domain-Specific Data Matters for AI Agents

Jan 28, 2025  0

Computer Vision as a Service (CVaaS): Redefining A...

Jan 29, 2025  0

Recommended Posts

A Comprehensive Guide to Business Setup in Saudi A...

Jan 30, 2025  1

Computer Vision as a Service (CVaaS): Redefining A...

Jan 29, 2025  0

Why Domain-Specific Data Matters for AI Agents

Jan 28, 2025  0

This site uses cookies. By continuing to browse the site you are agreeing to our use of cookies.

Accept Cookies