Numer 2024/377

FilmŚmielej z tą siekierą, Wojciechu! (Kornelia Sobczak) Z „1670” mam ten sam problem, co w ogóle ze zwrotem ku ludowej historii w polskiej kulturzePodkast Dwutygodnika (19): Śmiechy (Barbara Klicka) Dlaczego wywoływanie śmiechu nie cieszy się w Polsce zbyt dobrą prasą? Czy istnieje coś takiego jak „polskie poczucie humoru”? Czy serial „1670” wprowadza do polskiej filmografii śmiechu jakieś nowe wzorce? Z Barbarą Klicką rozmawiają Maciej Buchwald i Kornelia SobczakRuchomy zamek Hayao (Jakub Popielecki) „Chłopiec i czapla” wyraża marzenie o tym, by zapętlić czas i przedłużyć Miyazakowski ruch w nieskończoność. To film o tym, że stary Miyazaki najchętniej przekazałby swoje studio młodemu sobie, a nie zgrai pozbawionych talentu papugLiteraturaDosyć tego nowego (Maciej Jakubowiak) Jeśli mamy dziś kłopot z przymusem nowości, to dlatego, że nie pozwala nam się powtarzać. Tymczasem problemy, z którymi zderzamy się w ostatnich latach, uparcie nie chcą być innowacyjneŚwiat nieodczarowany (Magdalena Czubaszek) W Brazylii jest trochę tak jak w książkach, których autorzy opisują najlepsze smaczki rzeczywistości. Na każdym rogu czai się coś rodem z fikcji literackich – mówią tłumacze literatury brazylijskiejTylko sobie zerkać (Igor Kierkosz) Książki Adama Kaczanowskiego są bardziej wywrotowe niż otwarcie deklarowane eksperymenty, bo po prostu pisze on tak blisko powszedniości, że aż awangardowo. Jeśli w „Ze Słowackiego” jest konceptualistą, to na pewno nie bardziej niż dotychczasMuzykaKlasa średnia marzy o gangsterce (Dominika Sitnicka) Odbiorcy PRO8L3M-u są trochę jak incele czytający harlekiny dla przegrywów. Słuchają kawałków, w których z politowaniem mówi się o tym, że zarabiają pięć koła na rękę, ale w zamian dostają zastrzyk adrenaliny i możliwość utożsamienia się z bohaterem, który sączy drinki w RPAObyczajeProszę się nie rozchodzić (Agata Sikora) „Zwycięstwo demokracji” polega nie na wygranej w wyborach takiej czy innej partii niemających w programie rozmontowywania porządku prawno-ustrojowego, ale na poczuciu, że my, obywatele i obywatelki, mamy wpływ na kształt naszego społeczeństwaSztukaWszystko na wierzchu (Karol Sienkiewicz) Awans często wiąże się z odcięciem się od rodziny. Patryk Różycki wykonuje duży wysiłek, by w orbicie swojej rodziny pozostać. Opowiada o niej równocześnie ze środka i z zewnątrz. Sztuka jest dla niego narzędziem poszukiwania bliskości z matką, ojcem, rodzeństwemNiebo nad Lublinem (Stach Szabłowski) Jeżeli istnieje w Polsce instytucja, która jest nie tylko biurokracją, lecz również metadziełem, manifestem, performansem, to jest nią Galeria Labirynt. A „To tylko wystawa” jest prawdopodobnie najważniejszą wystawą, jaką można teraz zobaczyć w PolsceTeatrQueerowa ciekawostka (Katarzyna Szustow) W latach 2007–2012 queery nie tylko miały władzę w Dramatycznym, ale też nie bały się jej użyć przy tworzeniu programuPorażka? (Katarzyna Niedurny) Porażka Strzępki i Kolektywu Dramatycznego sprawia, że musimy ponownie zapytać, czy próby wprowadzenia innego modelu zarządzania teatrem są skazane na klęskę. Czy postulaty muszą rozbić się o realia?Joga jako chwyt retoryczny (Wiktoria Tabak) Anna Smolar jak mało kto potrafi budować w teatrze atmosferę. I to się w „Jodze” czuje – tę mieszaninę samotności, bólu, zagubienia, lęków i rozczarowańTowar luksusowy (Joanna Mikulska) Sytuacja w Teatrze Dramatycznym jest papierkiem lakmusowym naszego czasu, a my wychwyciłyśmy to, co jest gorące i żywe w kulturze. Ta synchronizacja była trudna, ale trzeba było to wytrzymać – mówią twórczynie spektaklu „Lista uchybień”Wierszewiersze (Rafał Hille) ZiemiaInstytucjonalny blackout (Anna Pajęcka) Nie ma jeszcze w Polsce naprawdę satysfakcjonującej dyskusji o tym, jak w realiach kryzysu klimatycznego zmieni się rola instytucji sztuki. Na świecie rozmowy trwają jednak od lat i dostarczają coraz więcej konkretnych rozwiązańTa noc do innych niepodobna (Anka Wandzel) Ponad połowa mieszkańców Polski nie jest w stanie dostrzec ani srebrzystego pasa Drogi Mlecznej, ani większości z siedmiu tysięcy innych gwiazd, które rozpościerają się nad naszymi głowami i powinny być widoczne gołym okiemУкраїнаНебо над Любліном (Стах Шабловський) Якщо в Польщі й існує інституція, яка є не лише формальністю, а передусім мета-справою, маніфестом, перформансом, то це Лабіринт. А "Це лише виставка" – можливо, найважливіша виставка, яку зараз можна побачити в Польщі

Sty 26, 2025 - 19:42

Film

Śmielej z tą siekierą, Wojciechu! (Kornelia Sobczak)

Z „1670” mam ten sam problem, co w ogóle ze zwrotem ku ludowej historii w polskiej kulturze

Podkast Dwutygodnika (19): Śmiechy (Barbara Klicka)

Dlaczego wywoływanie śmiechu nie cieszy się w Polsce zbyt dobrą prasą? Czy istnieje coś takiego jak „polskie poczucie humoru”? Czy serial „1670” wprowadza do polskiej filmografii śmiechu jakieś nowe wzorce? Z Barbarą Klicką rozmawiają Maciej Buchwald i Kornelia Sobczak

Ruchomy zamek Hayao (Jakub Popielecki)

„Chłopiec i czapla” wyraża marzenie o tym, by zapętlić czas i przedłużyć Miyazakowski ruch w nieskończoność. To film o tym, że stary Miyazaki najchętniej przekazałby swoje studio młodemu sobie, a nie zgrai pozbawionych talentu papug

Literatura

Dosyć tego nowego (Maciej Jakubowiak)

Jeśli mamy dziś kłopot z przymusem nowości, to dlatego, że nie pozwala nam się powtarzać. Tymczasem problemy, z którymi zderzamy się w ostatnich latach, uparcie nie chcą być innowacyjne

Świat nieodczarowany (Magdalena Czubaszek)

W Brazylii jest trochę tak jak w książkach, których autorzy opisują najlepsze smaczki rzeczywistości. Na każdym rogu czai się coś rodem z fikcji literackich – mówią tłumacze literatury brazylijskiej

Tylko sobie zerkać (Igor Kierkosz)

Książki Adama Kaczanowskiego są bardziej wywrotowe niż otwarcie deklarowane eksperymenty, bo po prostu pisze on tak blisko powszedniości, że aż awangardowo. Jeśli w „Ze Słowackiego” jest konceptualistą, to na pewno nie bardziej niż dotychczas

Muzyka

Klasa średnia marzy o gangsterce (Dominika Sitnicka)

Odbiorcy PRO8L3M-u są trochę jak incele czytający harlekiny dla przegrywów. Słuchają kawałków, w których z politowaniem mówi się o tym, że zarabiają pięć koła na rękę, ale w zamian dostają zastrzyk adrenaliny i możliwość utożsamienia się z bohaterem, który sączy drinki w RPA

Obyczaje

Proszę się nie rozchodzić (Agata Sikora)

„Zwycięstwo demokracji” polega nie na wygranej w wyborach takiej czy innej partii niemających w programie rozmontowywania porządku prawno-ustrojowego, ale na poczuciu, że my, obywatele i obywatelki, mamy wpływ na kształt naszego społeczeństwa

Sztuka

Wszystko na wierzchu (Karol Sienkiewicz)

Awans często wiąże się z odcięciem się od rodziny. Patryk Różycki wykonuje duży wysiłek, by w orbicie swojej rodziny pozostać. Opowiada o niej równocześnie ze środka i z zewnątrz. Sztuka jest dla niego narzędziem poszukiwania bliskości z matką, ojcem, rodzeństwem

Niebo nad Lublinem (Stach Szabłowski)

Jeżeli istnieje w Polsce instytucja, która jest nie tylko biurokracją, lecz również metadziełem, manifestem, performansem, to jest nią Galeria Labirynt. A „To tylko wystawa” jest prawdopodobnie najważniejszą wystawą, jaką można teraz zobaczyć w Polsce

Teatr

Queerowa ciekawostka (Katarzyna Szustow)

W latach 2007–2012 queery nie tylko miały władzę w Dramatycznym, ale też nie bały się jej użyć przy tworzeniu programu

Porażka? (Katarzyna Niedurny)

Porażka Strzępki i Kolektywu Dramatycznego sprawia, że musimy ponownie zapytać, czy próby wprowadzenia innego modelu zarządzania teatrem są skazane na klęskę. Czy postulaty muszą rozbić się o realia?

Joga jako chwyt retoryczny (Wiktoria Tabak)

Anna Smolar jak mało kto potrafi budować w teatrze atmosferę. I to się w „Jodze” czuje – tę mieszaninę samotności, bólu, zagubienia, lęków i rozczarowań

Towar luksusowy (Joanna Mikulska)

Sytuacja w Teatrze Dramatycznym jest papierkiem lakmusowym naszego czasu, a my wychwyciłyśmy to, co jest gorące i żywe w kulturze. Ta synchronizacja była trudna, ale trzeba było to wytrzymać – mówią twórczynie spektaklu „Lista uchybień”

Wiersze

wiersze (Rafał Hille)

Ziemia

Instytucjonalny blackout (Anna Pajęcka)

Nie ma jeszcze w Polsce naprawdę satysfakcjonującej dyskusji o tym, jak w realiach kryzysu klimatycznego zmieni się rola instytucji sztuki. Na świecie rozmowy trwają jednak od lat i dostarczają coraz więcej konkretnych rozwiązań

Ta noc do innych niepodobna (Anka Wandzel)

Ponad połowa mieszkańców Polski nie jest w stanie dostrzec ani srebrzystego pasa Drogi Mlecznej, ani większości z siedmiu tysięcy innych gwiazd, które rozpościerają się nad naszymi głowami i powinny być widoczne gołym okiem

Україна

Небо над Любліном (Стах Шабловський)

Якщо в Польщі й існує інституція, яка є не лише формальністю, а передусім мета-справою, маніфестом, перформансом, то це Лабіринт. А "Це лише виставка" – можливо, найважливіша виставка, яку зараз можна побачити в Польщі

Czytaj Więcej